افراد زیر می توانند سرپرستی کودکان و نوجوانان مشمول این قانون را از سازمان درخواست نمایند:
الف- زن و شوهری که پنج سال از تاریخ ازدواج آنان گذشته باشد و از این ازدواج صاحب فرزند نشده باشند، مشروط به این که حداقل یکی از آنان بیش از سی سال سن داشته باشد.
ب- زن و شوهر دارای فرزند مشروط بر این که حداقل یکی از آنان بیش از سی سال سن داشته باشد.
ج- دختران و زنان بدون شوهر، در صورتی که حداقل سی سال سن داشته باشند، منحصراً حق سرپرستی اناث را خواهند داشت.
تبصره 1- چنانچه به تشخیص سازمان پزشکی قانونی امکان بچه دار شدن زوجین وجود نداشته باشد، درخواست کنندگان از شرط مدت پنج سال مقرر در بند (الف) این ماده مستثنی می‌باشند.
تبصره 2- چنانچه درخواست کنندگان سرپرستی از بستگان کودک یا نوجوان باشند، دادگاه با اخذ نظر سازمان و با رعایت مصلحت کودک و نوجوان می‌تواند آنان را از برخی شرایط مقرر در این ماده مستثنی نماید.
تبصره 3- اولویت در پذیرش سرپرستی به ترتیب با زن و شوهر بدون فرزند، سپس زنان و دختران بدون شوهر فاقد فرزند و در نهایت زن و شوهر دارای فرزند است.
تبصره 4- درخواست‌کنندگان کمتر از پنجاه سال سن، نسبت به درخواست کنندگانی که پنجاه سال و بیشتر دارند، در شرایط مساوی اولویت دارند.
تبصره 5- در مواردی که زن و شوهر درخواست کننده سرپرستی باشند، درخواست باید به طور مشترک از طرف آنان تنظیم و ارائه گردد.
تفسیر ماده 5 قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی‌سرپرست و بدسرپرست:
1- فرزندخواندگی آن است که شخصی، فرد دیگری را که فرزند طبیعی او نیست به فرزندی بپذیرد. همچنین فرزندخواندگی سبب ایجاد قرابت حقوقی می گردد. بدین معنی که با قبول فرزندخواندگی، قانون یک رابطه مصنوعی پدر- فرزندی یا مادر- فرزندی بین دو نفر ایجاد می کند.
2- هدف قانونگذار از درج سن سی سالگی در ماده 5 قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی‌سرپرست و بدسرپرست این است که اشخاصی که درخواست سرپرستی دارند، پختگی و آمادگی کافی جهت تامین منافع مادی و معنوی طفل یا نوجوان را داشته باشند.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران