آرای دادگاه‌های تجدیدنظر استان قابل فرجام‌خواهی نیست مگر در موارد زیر:
الف- احکام:
احکام راجع به اصل نکاح و فسخ آن، طلاق، نسب، حجر و وقف.
ب- قرارهای زیر مشروط به این‌که اصل حکم راجع به آنها قابل رسیدگی فرجامی باشد.
۱- قرار ابطال یا رد دادخواست که از دادگاه تجدیدنظر صادر شده باشد.
۲- قرار سقوط دعوا یا عدم اهلیت یکی از طرفین دعوا.
تفسیر ماده 368 قانون آیین دادرسی مدنی:
1- هر رایی که از دادگاه تجدیدنظر صادر شود و جزء شش مورد مندرج در بند الف ماده 368 قانون آیین دادرسی مدنی (اصل نکاح، فسخ نکاح، طلاق، نسب، حجر و وقف) و یا جزء قرارهای درج گردیده در بند ب همان ماده (سقوط دعوا، عدم اهلیت، ابطال دادخواست و رد دادخواست که از دادگاه صادر شده باشد) نباشد، قابل فرجام‌خواهی نیستند.
2- قرارهای رد دعوی و عدم استماع دعوی را قانون جزء قرارهای قابل فرجام ندانسته است.
3- به دلالت رای وحدت رویه شماره 666 مورخ 19-03-1383 هیات عمومی دیوان عالی کشور، مستفاد از ماده 368 قانون آیین دادرسی مدنی این است که رسیدگی فرجامی نسبت به حکم نکاح و فسخ نکاح صرفاً مربوط به اصل نکاح و فسخ آن می‌باشد و کلمه اصل به سایر موضوعاتی که در بند 2 ماده 368 قانون آیین دادرسی مدنی آمده است از جمله طلاق تسری ندارد بنابراین کلیه دعاوی مربوط به طلاق قابل رسیدگی فرجامی می‌باشد. اما راجع به اصل نکاح و فسخ نکاح فقط خود این دعاوی قابل فرجام‌اند.
لذا غیر از اصل نکاح و فسخ نکاح، متفرعات دعوی نیز قابل فرجام هستند اما در اصل نکاح و فسخ نکاح تنها خود رای قابل فرجام است. به طور مثال اگر دادگاه در ضمن حکم طلاق، در خصوص حضانت طفل نیز تصمیمی اتخاذ نماید، با توجه به قابل فرجام بودن حکم در خصوص طلاق، تصمیم دادگاه در خصوص حضانت طفل نیز قابل فرجام است.
مطلب مرتبط: فرجام‌خواهی چیست و چه احکامی قابلیت فرجام‌خواهی را دارند؟
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران