هر کس هنگام بروز خطر شدید فعلی یا قریب‌الوقوع از قبیل آتش‌سوزی، سیل، طوفان، زلزله یا بیماری به منظور حفظ نفس یا مال خود یا دیگری مرتکب رفتاری شود که طبق قانون جرم محسوب می‌شود قابل مجازات نیست مشروط بر این‌که خطر را عمداً ایجاد نکند و رفتار ارتکابی با خطر موجود متناسب و برای دفع آن ضرورت داشته باشد.
تبصره- کسانی که حسب وظیفه یا قانون مکلف به مقابله با خطر می‌باشند نمی‌توانند با تمسک به این ماده از ایفای وظایف قانونی خود امتناع نمایند.
تفسیر ماده 152 قانون مجازات اسلامی:
1- اضطرار یکی از اقسام علل موجهه جرم می‌باشد.
2- اضطرار به وضعیتی گفته می‌شود که به موجب آن، فرد برای رهایی از آن و همچنین نجات جان یا مال خود یا دیگری، اقدام به ارتکاب جرم می‌نماید بطور مثال فرد احساس گرسنگی شدیدی دارد که از فرط گرسنگی در معرض هلاکت است، فلذا یک قرص نان را سرقت می‌کند در این حالت به جهت اضطرار، وی مرتکب جرمی نشده است.
3- منشأ اضطرار یا درونی است (مانند تشنگی) یا بیرونی است (مانند زلزله).
4- جهت تحقق اضطرار لازم است که ا‌ولاً خطری وجود داشته باشد. ثانیاً خطر بالفعل یا قریب‌الوقوع بوده باشد. ثالثاً خطر غیرعمدی باشد. رابعاً ضرورت در ارتکاب جرم وجود داشته باشد. خامساً تناسبی میان خطر و عمل ارتکابی وجود داشته باشد و مرتکب هیچ تکلیف قانونی یا قراردادی نیز نداشته باشد.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران