ماده ۱۸۶
قانون مدنی
عقد جایز آن است که هر یک از طرفین بتواند هر وقتی بخواهد فسخ کند.
تفسیر ماده 186 قانون مدنی:
1- عقودی جایز تلقی می شوند که قانون صریحاً آنها را بدین صفت شناخته باشد و اگر مقنن، عقدی را صریحاً جایز نشناخته باشد، باید آن را، مطابق اصل لزوم، لازم دانست. مانند عقد وکالت و عقد ودیعه.
2- عقد جایز علاوه بر اینکه توسط هر یک از طرفین قابل فسخ می باشد، برخلاف عقد لازم، به موت یا جنون یا سفه هر یک از طرفین منفسخ می گردد.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران