ماده ۱۸۷-قانون مدنی

عقد ممکن است نسبت به یک طرف لازم باشد و نسبت به طرف دیگر جایز.

تفسیر ماده 187 قانون مدنی:

همانگونه که در تعریف ماده 187 قانون مدنی آمده است، عقد ممکن است نسبت به یک طرف لازم و نسبت به طرف دیگر جایز باشد. مانند عقد کفالت که از جانب کفیل (کسی که تعهد به احضار دیگری کرده است) لازم و نسبت به مکفول له (شخصی که احضار شخص ثالث در مقابل او تعهد شده است) جایز است.

یا عقد رهن که از طرف راهن لازم و از طرف مرتهن جایز است.

قاعده کلی آن است که عقودی که اثر آنها ایجاد حق (به جز حق مالکیت) باشد. در صورتی که صرفاً به نفع یک طرف و صرفاً به ضرر طرف دیگر باشد از جانب شخصی که صرفاً به نفع او است قابل فسخ و نسبت به شخص دیگر که عقد به ضرر او است غیرقابل فسخ است.

افزودن دیدگاه

دیدگاه کاربران