ماده ۱۸۷
قانون مدنی
عقد ممکن است نسبت به یک طرف لازم باشد و نسبت به طرف دیگر جایز.
مهسا باقری | وکیل پایه یک دادگستریتفسیر ماده 187 قانون مدنی:
همانگونه که در تعریف ماده 187 قانون مدنی آمده است، عقد ممکن است نسبت به یک طرف لازم و نسبت به طرف دیگر جایز باشد. مانند عقد کفالت که از جانب کفیل (کسی که تعهد به احضار دیگری کرده است) لازم و نسبت به مکفول‌له (شخصی که احضار شخص ثالث در مقابل او تعهد شده است) جایز است.
یا عقد رهن که از طرف راهن لازم و از طرف مرتهن جایز است.
قاعده کلی آن است که عقودی که اثر آنها ایجاد حق (به جز حق مالکیت) باشد. در صورتی که صرفاً به نفع یک طرف و صرفاً به ضرر طرف دیگر باشد از جانب شخصی که صرفاً به نفع او است قابل فسخ و نسبت به شخص دیگر که عقد به ضرر او است غیرقابل فسخ است.
10 آبان 1402
143
2 ماه قبل
321
مفهوم عقد در قانون مدنی
واژه عقد در لغت به معنای بستن و گره‌زدن است. در اصطلاح علم حقوق، عقد عبارت است از توافق دو یا چند اراده جهت ایجاد یک اثر حقوقی (مستنبط از ماده 183 قانون مدنی). از تعریف عقد در ماده 183 قانون مدنی چنین بر می‌آید که اولاً عقد یک عمل حقوقی است که از توافق اراده‌ی دو یا چند نفر ناشی می‌شود. ثانیاً اثر عقد، ایجاد تعهد بر عهده‌ی یکی به نفع دیگری است. عقود را می‌توان از جهات مختلفی تقسیم‌بندی نمود. مقنن در ماده 184 قانون مدنی، اقسام عقود...
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران