ماده ۲۹۷
قانون مدنی
اگر بعد از ضمان مضمون‌له به مضمون‌عنه مدیون شود موجب فَراغِ ذِمّه ضامن نخواهد شد.
تفسیر ماده 297 قانون مدنی:
1- عقد ضمان عقدی است که فردی مالی را که بر ذمه و عهده دیگری است، بر عهده می‌گیرد. به متعهد، ضامن و به طرف دیگر، مضمون‌له و به شخص ثالث، مضمون‌عنه یا مدیون اصلی می‌گویند. واژه ضمان که در ماده 297 قانون مدنی به آن اطلاق گردیده است، ضمان نقلی است که منجر به انتقال دین به ذمه ضامن می‌شود و ذمه ضامن، بری می‌شود.
2- در ضمان ضمی، ضامن از مضمون‌له تقاضا می‌نماید که در ابتدا به مدیون اصلی مراجعه نموده و در صورت عدم پرداخت طلب، به او مراجعه نماید. در این نوع ضمان، به این دلیل که مضمون‌عنه، بری‌الذمه نمی‌شود، مدیون شدن مضمون‌له به مدیون باعث تهاتر و سقوط طلب گردیده و ضامن نیز بری می‌گردد.
13 آبان 1402
47
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران