اهلیت برای دارا بودن حقوق، با زنده متولد شدن انسان شروع و با مرگ او تمام می‌شود.
تفسیر ماده 956 قانون مدنی:
1- اهلیت به معنای توانایی و شایستگی می‌باشد. که بر دو قسم است: الف- اهلیت تمتع، ب- اهلیت استیفا.
2- اهلیت تمتع (تملک) به معنی اهلیت دارا شدن حق است. بدین معنی که هر شخصی می‌تواند حقی را دارا باشد، مالک باشد و حق انتفاع داشته باشد. تمامی انسان‌ها با زنده متولد شدن می‌توانند دارای حق شوند لذا اهلیت تمتع انسان‌ها با زنده متولد شدن آغاز می‌گردد، حتی جنین نیز با زنده متولد شدن اهلیت تمتع دارد.
3- بر حسب اینکه شخص چه وضعیتی داشته باشد (صغیر یا کبیر، عاقل یا مجنون، فرزند مشروع یا نامشروع، خودی یا بیگانه) اهلیت کمتر یا بیشتری از نظر حقوقی خواهد داشت. لذا اهلیت نتیجه وضعیت است.
ممکن است برخی از اشخاص به نحو جزئی و خاص اهلیت تمتع نداشته باشند. لذا اشخاص ذیل نمی‌توانند (شخصاً یا توسط نماینده) عمل حقوقی خاصی را انجام دهند. الف- محجورین برای وصیت کردن (صغیر، سفیه و مجنون) موضوع ماده 835 قانون مدنی، ب- صغیر برای طلاق موضوع ماده 1136 قانون مدنی، ج- کارمندان دولت در معاملات با دولت، د- خارجیان جهت تملک مال غیرمنقول، ه- انعقاد قرارداد کار توسط اشخاص زیر 15 سال شمسی موضوع ماده 79 قانون کار، ی- معامله با خود قیم موضوع ماده 1240 قانون مدنی.
4- مستنبط از قانون پیوند اعضاء، مرگ مغزی (=توقف غیرقابل بازگشت تمام فعالیت‌های مغزی) نیز مانند مرگ قلبی (=توقف قلب)، موت حقیقی محسوب می‌شود. اما قرار گرفتن شخص در حالت کما به منزله مرگ نمی‌باشد چراکه امکان بازگشت هوشیاری شخص وجود دارد.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران