اتباع دولت‌های خارج، چه خواهان اصلی باشند و یا به عنوان شخص ثالث وارد دعوا گردند. بنا به درخواست طرف دعوا، برای تادیه خسارتی که ممکن است بابت هزینه دادرسی و حق‌الوکاله به آن محکوم گردند باید تامین مناسب بسپارند. درخواست اخذ تامین فقط از خوانده تبعه ایران و تا پایان جلسه اول دادرسی پذیرفته می‌شود.
تفسیر ماده 144 قانون آیین دادرسی مدنی:
در شرایط ذیل تامین اتباع بیگانه می تواند درخواست و تعیین گردد:
الف- خوانده می بایست ایرانی باشد.
ب- خواهان باید تبعه دولت خارجی باشد.
ج- تبعه دولت خارجی می بایست خواهان اصلی باشد یا به عنوان شخص ثالث وارد دعوا گردد.
در موارد زیر اتباع بیگانه اگر خواهان باشند از دادن تامین معاف می‌باشند:
۱- در کشور متبوع وی، اتباع ایرانی از دادن چنین تامینی معاف باشند.
۲- دعاوی راجع به برات، سفته و چک.
۳- دعاوی متقابل.
۴- دعاوی که مستند به سند رسمی می‌باشد.
۵- دعاوی که بر اثر آگهی رسمی اقامه می‌شود از قبیل اعتراض به ثبت و دعاوی علیه متوقف.
تفسیر ماده 145 قانون آیین دادرسی مدنی:
1- برخی از کشورها قراردادهایی تحت عنوان تعاون قضایی با ایران منعقد نموده اند، لذا اتباع آن کشورها مشمول این بند و معافیت از دادن تامین می شوند.
2- در بند دوم ماده 145 قانون آیین دادرسی مدنی تفاوتی نمی کند که این اسناد واخواست شده باشد یا نشده باشد.
هرگاه در اثنای دادرسی، تابعیت خارجی خواهان یا تجدیدنظرخواه کشف شود و یا تابعیت ایران از او سلب و یا سبب معافیت از تأمین از او زایل گردد، خوانده یا تجدیدنظرخوانده ایرانی می‌تواند درخواست تأمین نماید.
دادگاه مکلف است نسبت به درخواست تأمین، رسیدگی و مقدار و مهلت سپردن آن را تعیین نماید و تا وقتی تأمین داده نشده است دادرسی متوقف خواهد ماند. در صورتی که مدت مقرر برای دادن تأمین منقضی گردد و خواهان تأمین نداده باشد در مرحله نخستین به تقاضای خوانده و در مرحله تجدیدنظر به درخواست تجدیدنظر خوانده، قرار رد دادخواست صادر می گردد.
تفسیر ماده 147 قانون آیین دادرسی مدنی:
1- پس از تعیین تأمین، میزان و مهلت سپردن آن به خواهان یا تجدیدنظر خواه ابلاغ می گردد. همچنین رسیدگی به پرونده تا تودیع تامین مناسب متوقف می شود. در صورتی که تبعه خارجی تامین را بدهد، دادرسی از توقیف خارج می شود در غیر اینصورت دادگاه بنا به درخواست خوانده یا تجدیدنظر خوانده اقدام به صدور قرار رد دادخواست می نماید.
2- بنا به تصریح ماده 147 قانون آیین دادرسی مدنی، دادگاه نمی تواند رأساً اقدام به صدور قرار رد دادخواست نماید. این امر نیازمند درخواست طرف مقابل است.
چنانچه بر دادگاه معلوم شود مقدار تأمینی که تعیین گردیده کافی نیست، مقدار کافی را برای تأمین تعیین می کند. در صورت امتناع خواهان یا تجدیدنظر خواه از سپردن تأمین تعیین شده برابر ماده فوق اقدام می شود.
تفسیر ماده 148 قانون آیین دادرسی مدنی:
1- هرگاه دادگاه احراز کند که مقدار تامین کافی نیست، می تواند آن را افزایش دهد.
2- افزایش تامین می تواند پیش از سپردن تامین یا پس از آن اتفاق بیفتد. همچنین در صورت استنکاف خواهان یا تجدیدنظر خواه از سپردن تامین، دادگاه مطابق با ماده 147 قانون آیین دادرسی مدنی، قرار رد دادخواست صادر می نماید.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران