دادگاه می‌تواند فردی را که به حد، قصاص یا مجازات تعزیری محکوم کرده است، با رعایت شرایط مقرر در این قانون، متناسب با جرم ارتکابی و خصوصیات وی به یک یا چند مجازات از مجازات‌های تکمیلی بندها و تبصره‌های این ماده محکوم نماید.
الف- اقامت اجباری در محل معین
ب- منع از اقامت در محل یا محل‌های معین
پ- منع از اشتغال به شغل، حرفه یا کار معین
ت- انفصال از خدمات دولتی و عمومی
ث- منع از رانندگی با وسایل نقلیه موتوری و یا تصدی وسایل موتوری
ج- منع از داشتن دسته چک و یا اصدار اسناد تجارتی
چ- منع از حمل سلاح
ح- منع از خروج اتباع ایران از کشور
خ- اخراج بیگانگان از کشور
د- الزام به خدمات عمومی
ذ- منع از عضویت در احزاب، گروه‌ها و دستجات سیاسی یا اجتماعی
ر- توقیف وسایل ارتکاب جرم یا رسانه یا مؤسسه دخیل در ارتکاب جرم
ز- الزام به یادگیری حرفه، شغل یا کار معین
ژ- الزام به تحصیل
س- انتشار حکم محکومیت قطعی
تبصره ۱- مدت مجازات تکمیلی بیش از دو سال نیست مگر در مواردی که قانون به نحو دیگری مقرر نماید.
تبصره ۲- چنانچه مجازات تکمیلی و مجازات اصلی از یک نوع باشد، فقط مجازات اصلی مورد حکم قرار می‌گیرد.
تبصره ۳- آیین‌نامه راجع به کیفیت اجرای مجازات تکمیلی ظرف شش ماه از تاریخ لازم‌الاجراء شدن این قانون توسط وزیر دادگستری تهیه می‌شود و به تصویب رییس قوه قضاییه می‌رسد.
تفسیر ماده 23 قانون مجازات اسلامی:
1- مجازات‌های تکمیلی، مجازات‌های هستند که علاوه بر مجازات اصلی و برای اصلاح مرتکب و پیشگیری از تکرار جرم، از طرف دادگاه تعیین می‌شود.
2- تعیین مجازات‌های تکمیلی، در زمره اختیارات دادگاه است که با توجه به وضعیت مرتکب و اوضاع و احوال جرم ارتکابی، توسط دادگاه تعیین می‌شود که حتما می‌بایست در دادنامه ذکر شوند.
3- مجازات‌های تکمیلی، جنبه تکمیلی و کامل کننده داشته و حتماً می‌بایست با مجازات اصلی در حکم دادگاه قید شوند و دادگاه این حق را ندارد که منفرداً حکم به این مجازات‌ها دهد.
4- مجازات‌های تکمیلی مختص اشخاص حقیقی است و در مورد اشخاص حقوقی صادر نمی‌شوند.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران