متعاملین باید برای معامله اهلیت داشته باشند.
تفسیر ماده 210 قانون مدنی:
1- اهلیت به معنای شایستگی و توانایی است. اهلیت اعم از اهلیت تمتع (اهلیت تملک) و اهلیت استیفا (اهلیت اِعمال و اجرای حق) می‌باشد. اهلیت تمتع به معنای اهلیت دارا بودن یا دارا شدن حق می‌باشد. تمامی انسان‌ها با زنده متولد شدن می‌توانند دارای حق شوند لذا اهلیت تمتع انسان‌ها با زنده متولد شدن آغاز می‌شود. اصولاً هر شخصی می‌تواند صاحب حق باشد بنابراین کودکان و مجانین هم می‌توانند طرف حق واقع شوند. اما منظور از اهلیت استیفا، توانایی اجرای حق یا تصرف در حق می‌باشد. منظور مقنن از اهلیت مقرر در ماده 210 قانون مدنی، اهلیت استیفا می‌باشد چراکه وفق ماده 211 قانون مدنی، فردی صاحب اهلیت است که عاقل، بالغ و رشید باشد.
2- اهلیت استیفا فرع بر داشتن اهلیت تمتع است و در شرایطی که فردی صاحب حقی نباشد، نوبت به اعمال آن نیز نخواهد رسید.
3- ممکن است برخی از اشخاص به نحو جزئی و خاص اهلیت تمتع نداشته باشند. لذا اشخاص ذیل نمی‌توانند (شخصاً یا توسط نماینده) عمل حقوقی خاصی را انجام دهند. الف- محجورین برای وصیت کردن (صغیر، سفیه و مجنون) موضوع ماده 835 قانون مدنی، ب- صغیر برای طلاق موضوع ماده 1136 قانون مدنی، ج- کارمندان دولت در معاملات با دولت، د- خارجیان جهت تملک مال غیرمنقول، ه- انعقاد قرارداد کار توسط اشخاص زیر 15 سال شمسی موضوع ماده 79 قانون کار، ی- معامله با خود قیم موضوع ماده 1240 قانون مدنی.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران