در مورد عدم ایفای تعهدات از طرف یکی از متعاملین طرف دیگر نمی‌تواند ادعای خسارت نماید مگر اینکه برای ایفای تعهد مدت معینی مقرر شده و مدت مزبور منقضی شده باشد و اگر برای ایفای تعهد مدتی مقرر نبوده طرف وقتی می‌تواند ادعای خسارت نماید که اختیار موقع انجام با او بوده و ثابت نماید که انجام تعهد را مطالبه کرده است.
تفسیر ماده 226 قانون مدنی:
1- زمانی می‌توان از فردی بابت عدم ایفای تعهدات قراردادی، مطالبه خسارت نمود که اولاً یک رابطه قراردادی صحیحی میان طرفین وجود داشته باشد. ثانیاً خوانده دعوا از ایفای تعهد قراردادی استنکاف ورزیده باشد. ثالثاً با این اقدام خوانده، به خواهان خسارت وارد شده باشد که جهت احراز این امر می‌بایست رابطه سببیت نیز میان نقض تعهدات قراردادی و ورود خسارت اثبات گردد. رابعاً فرا رسیدن موعد شرط مطالبه خسارت است.
2- اگر طرفین برای انجام تعهد، مهلتی تعیین ننموده باشند، انجام تعهد اصولاً حال محسوب می‌گردد.
3- مطابق با ماده 226 قانون مدنی، در تعهداتی که موعد دارند، فرا رسیدن موعد، شرط مطالبه خسارت است. (در حقوق ایران، تئوری نقض قابل پیش‌بینی پذیرفته نشده است.)
مطلب مرتبط: نحوه مطالبه خسارت ناشی از عدم اجرای تعهد قراردادی چگونه است؟
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران