مرجع اجراءکننده رای، اعم از قسمت اجرای دادگاه صادرکننده اجرائیه یا مجری نیابت، مکلف است به تقاضای محکومٌ‌له از طرق پیش‌بینی شده در این قانون و نیز به هر نحو دیگر که قانوناً ممکن باشد، نسبت به شناسایی اموال محکومٌ‌علیه و توقیف آن به میزان محکومٌ‌به اقدام کند.
تبصره- در موردی که محکومٌ‌به عین معین بوده و محکومٌ‌له شناسایی و تحویل آن را تقاضا کرده باشد نیز مرجع اجراءکننده رای مکلف به شناسایی و توقیف آن مال است.
تفسیر ماده 2 قانون نحوه اجرای محکومیت‌های مالی:
1- عنوان «تقاضای محکوم‌له» برای ایجاد تکلیف مرجع اجرا کننده مبنی بر شناسایی اموال محکوم‌علیه بنا به «اصل درخواست» یا «اصل ابتکار طرفین دعوا» می‌باشد.
2- نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه:
شماره نظریه: 7/98/1068
شماره پرونده: 98-26-1068 ح
تاریخ نظریه: 1398/07/22
با عنایت به مواد 1 و 2 قانون نحوه اجرای محکومیت‌های مالی آیا شناسایی و توقیف اموال محکوم‌علیه منوط به درخواست محکوم‌له می‌باشد یا اینکه اجرای احکام رأساً و یا حتی علی‌رغم تقاضای محکوم‌له مبنی بر عدم نیاز به شناسایی اموال نیز بدواً باید اقدام به شناسایی و توقیف اموال اقدام و در صورت عدم شناسایی اموال اقدام به جلب و بازداشت محکوم‌علیه نماید؟
اولاً، با عنایت به ماده 49 قانون اجرای احکام مدنی و ماده 2 قانون نحوه اجرای محکومیت‌های مالی مصوب 1394 لزوم شناسایی، استعلام و توقیف اموال محکوم‌علیه توسط اجرای احکام نیاز به درخواست محکومٌ‌له دارد. ثانیاً، عدم استفاده محکوم‌له از اختیار مقرر در ماده 2 این قانون مبنی بر تقاضای شناسایی اموال محکوم‌علیه، مانع استفاده از حق مقرر برای وی در ماده 3 این قانون مبنی بر تقاضای بازداشت محکوم‌علیه نمی‌باشد.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران