ماده ۴۲
قانون مدنی
رُقبیٰ حق انتفاعی است که از طرف مالک برای مدت معینی برقرار می گردد.
تفسیر ماده 42 قانون مدنی:
1- عقد رقبی یک عقد لازم است که اصولاً فوت یا حجر طرفین تاثیری در آن ندارد. در صورت فوت منتفع، این حق به وراث او انتقال می یابد مگر اینکه شخصیت منتفع علت عمده عقد باشد که در اینصورت با فوت او عقد از بین می رود.
2- با اتمام مدت در عقد رقبی، مجدداً مالک از مال خود منتفع می گردد.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران