الفاظ و اشارات و اعمال دیگر که متعاملین به وسیله آن انشای معامله می‌نمایند باید موافق باشد به نحوی که احد طرفین همان عقدی را قبول کند که طرف دیگر قصد انشای آن را داشته است و الّا معامله باطل خواهد بود.
تفسیر ماده 194 قانون مدنی:
1- جهت تحقق یک عقد، ایجاب و قبول می‌بایست با هم منطبق باشند. بدین معنی که متعاملین هر دو قصد انشای عقد واحدی را داشته باشند. حال اگر یک طرف عقد، ایجاب برای عقد صلح نماید و قبول برای عقد هبه باشد، در این حالت اشتباه در نوع عقد رخ داده است و در واقع اصلاً عقدی شکل نگرفته است که بخواهد باطل باشد، لذا قانونگذار در ماده 194 قانون مدنی به اشتباه کلمه باطل را به کار برده است.
2- منظور از موافق بودن ارادهی متعاملین در ماده 194 قانون مدنی آن است که اراده‌ها باید تلاقی پیدا کنند تا یک عقد تشکیل شود.
3- با توجه به آنکه عقد با دو اراده تشکیل می‌شود، ایجاب اولین ارادهی کامل و قاطع (واجد هر دو ویژگی به نحو توأمان باشد. لازم به ذکر است که اگر ایجاب یکی از دو ویژگی قاطع بودن و کامل بودن را نداشته باشد ایجاب محقق نمی‌گردد و دعوت به معامله است.) یک طرف که برای انعقاد عقد به طرف دیگر ابراز می‌شود، است و اراده‌ای که بعداً به اراده اول ملحق می‌شود قبول نامیده می‌شود.
4- ایجاب و قبول در چهار مورد ذیل می‌بایست مطابقت داشته باشند و الّا عقدی واقع نمی‌شود:
الف- مطابقت در نوع عقد؛ ب- مطابقت در مورد معامله و طرف عقد؛ ج- مطابقت در خصوصیات و شرایط معامله؛ د- در جنس، وصف و مقدار مورد معامله.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران