در عقد بیع ممکن است شرط شود که در مدت معین برای بایع یا مشتری یا هر دو یا شخص خارجی اختیار فسخ معامله باشد.
تفسیر ماده 399 قانون مدنی:
1- خیار شرط با خیار تخلف از شرط (خیار اشتراط) متفاوت است چراکه خیار شرط صرفاً نتیجه تراضی و توافق است و اعمال آن منوط به تخلف از انجام تعهد نیست در حالی که خیار تخلف از شرط، نتیجه تخلف از تراضی و امتناع از اجرای تعهد ناشی از آن است.
2- خیار شرط برای شخص ثالث نیز قرار داده شود. به طور مثال فروشنده در قرارداد فروش خودرو شرط می‌نماید که چنانچه پدرم ظرف مدت یک هفته از سفر بازگشتند و با معامله ما موافقت ننمودند، ایشان می‌توانند قرارداد ما را فسخ نمایند.
3- خیار شرط با شرط انفساخ متفاوت است چراکه در نتیجه تحقق شرط انفساخ، عقد به خودی خود، منحل می‌شود اما خیار شرط، حق فسخی است که برای طرفین عقد یا یکی از آنها یا برای شخص ثالثی در نظر گرفته می‌شود که اعمال آن منوط به اختیار صاحب خیار در مدت معین می‌باشد.
4- مطابق با نظر دکتر کاتوزیان، خیار شرط تنها خیاری است که مستقلاً برای شخص ثالث در قرارداد گنجانده می‌شود در حالی که سایر خیارات، مختص طرفین قرارداد می‌باشند.
5- در عقود وقف، نکاح، ضمان و اقاله خیار شرط تحت هیچ شرایطی وجود ندارد.
6- فسخ معاملات به جز فسخ بیع شرط از ایقاعات رضایی است که پس دادن مال جزء ارکان فسخ نیست بلکه جزء آثار فسخ است.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران