ماده ۱۶۰
قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب (در امور مدنی)
دعوای مزاحمت عبارت است از:
دعوایی که به موجب آن متصرف مال غیرمنقول درخواست جلوگیری از مزاحمت کسی را می‌نماید که نسبت به متصرفات او مزاحم است بدون اینکه مال را از تصرف متصرف خارج کرده باشد.
تفسیر ماده 160 قانون آیین دادرسی مدنی:
1- دعوای الزام به رفع مزاحمت عبارت است از اینکه شخصی نسبت به متصرفات غیرمنقول دیگری مزاحم شود بدون اینکه ملک را از تصرف وی خارج کرده باشد.
2- در دعوای الزام به رفع مزاحمت نیز مانند دعاوی تصرف عدوانی و ممانعت از حق، دادگاه تصرف بدون مزاحمت سابق خواهان و مزاحمت فعلی خوانده را مورد بررسی قرار می‌دهد و در صورت احراز این دو امر و اینکه مزاحمت، بدون رضایت خواهان و به شکل غیرقانونی بوده، حکم به رفع مزاحمت صادر می‌نماید.
مطلب مرتبط: نحوه طرح دعوای الزام به رفع مزاحمت در دادگاه حقوقی
04 آبان 1402
134
3 ماه قبل
8051
دعوای الزام به رفع ممانعت از حق
دعوای ممانعت از حق عبارت است از آنکه شخصی مانع استفاده از حق قانونی شخص دیگری در ملک شود. مستنبط از ماده 159 قانون آیین دادرسی مدنی، دعوای ممانعت از حق به دعوایی گفته می‌شود که طی آن فردی رفع ممانعت از حق انتفاع (حقی است که به موجب آن شخص می‌تواند از عین مالی که متعلق به فرد دیگری است یا مالک مشخصی ندارد استفاده کند) یا ارتفاق (حقی است که فرد در ملک دیگری دارد مانند حق عبور، حق شرب و ...) خود را در ملک...
3 ماه قبل
12773
دعوای الزام به رفع مزاحمت
در دعوای الزام به رفع مزاحمت خواهان دعوا (متصرف ملک) درخواست جلوگیری از مزاحمت کسی را مطرح می‌نماید که نسبت به تصرفات او مزاحم است بدون آنکه شخص مزاحم، ملک را از تصرف وی خارج نموده باشد (مستنبط از ماده 160 قانون آیین دادرسی مدنی). دعوای الزام به رفع مزاحمت، یکی از انواع دعاوی سه‌گانه تصرف می‌باشد (دعاوی تصرف عدوانی، ممانعت از حق و مزاحمت دعاوی سه‌گانه تصرف می‌باشند)، حال اگر کسی بدین ترتیب بدون داشتن مجوز قانونی، مزاحم استفاده دیگری از ملک شود، متصرف می‌تواند دعوای الزام وی به...
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران