ماده ۱۲۲ قانون مجازات اسلامی

هر کس قصد ارتکاب جرمی‌ کرده و شروع به اجرای آن نماید، لکن به واسطه عامل خارج از اراده او قصدش معلق بماند، به شرح زیر مجازات می ‌شود:

الف- در جرائمی که مجازات قانونی آنها سلب حیات، حبس دائم یا حبس تعزیری درجه یک تا سه است به حبس ‌تعزیری درجه چهار؛

ب- در جرائمی ‌که مجازات قانونی آنها قطع عضو یا حبس‌ تعزیری درجه چهار است به حبس‌ تعزیری درجه پنج؛

پ- در جرائمی ‌که مجازات قانونی آنها شلاق حدی یا حبس ‌تعزیری درجه پنج است به حبس‌ تعزیری یا شلاق یا جزای نقدی درجه شش؛

تبصره- هرگاه رفتار ارتکابی، ارتباط مستقیم با ارتکاب جرم داشته، لکن به جهات مادی که مرتکب از آنها بی ‌اطلاع بوده وقوع جرم غیر‌ممکن باشد، اقدام انجام شده در حکم شروع به جرم است.


تفسیر ماده 122 قانون مجازات اسلامی:

1- مقنن در ماده 122 قانون مجازات اسلامی در خصوص شروع به جرم صحبت نموده است. شروع به جرم به معنای آن است که فرد قصد ارتکاب عمل مجرمانه را داشته باشد و شروع به اجرای آن هم نماید اما بنا بر وجود یک عامل خارجی موفق به انجام کامل جرم نشود.

2- شروع به جرم با فعل محقق می گردد و در ترک فعل مصداق ندارد.

3- فقط شروع به جرم هایی که در ماده 122 قانون مجازات اسلامی بدان ها اشاره گردیده شده است، قابل مجازات خواهند بود فلذا هر شروع به جرمی قابل مجازات نمی باشد.

4- شروع به جرم فقط در جرائم عمدی وجود دارد.

5- اگر مرتکب جرم علی رغم آنکه مسیر مجرمانه را تا انتها طی نموده باشد اما باز نتوانسته باشد به هدف و مقصود مجرمانه خویش نائل شود، عمل او در حکم شروع به جرم بوده و قابل مجازات خواهد بود مانند آنکه تیری را به سوی شخصی شلیک می نماید اما به جهت وزش باد شدید، تغییر جهت داده و به فرد مورد نظر اصابت نمی نماید.

افزودن دیدگاه

امتیاز شما :

دیدگاه کاربران

دیدگاهی ثبت نشده است.