کسی که علیه او سند غیر رسمی ابراز شود می‌تواند خط یا مهر یا امضاء و یا اثر انگشت منتسب به خود را انکار نماید و احکام منکر بر او مترتب می‌گردد و اگر سند ابرازی منتسب به شخص او نباشد می‌تواند تردید کند.
تفسیر ماده 216 قانون آیین دادرسی مدنی:
1- انکار سند، به منزله اعلام رد تعلق خط، مهر، امضاء و یا اثر انگشت سند غیر رسمی به منتسب‌الیه توسط خود منتسب‌الیه می‌باشد. (انکار و تردید به معنای نفی انتساب خط، مهر، امضاء یا اثر انگشت خود (انکار) یا دیگری (تردید) است.)
2- در مقابل سند رسمی امکان انکار و تردید وجود ندارد.
3- تردید در واقع حسب مورد عدم پذیرش تعلق خط، امضاء، مهر و یا اثر انگشت سند غیر رسمی به منتسب‌الیه توسط شخص دیگری است. بطور مثال وراث متوفی در مقابل دعوایی که بطرفیت آنها و با سند غیر رسمی که منتسب به مورث آنها می‌باشد، می‌توانند اظهار تردید مطرح نمایند.
4- انکار و تردید نسبت به اسناد عادی در صورتی شنیده می‌شود که این اسناد اعتبار اسناد رسمی را نداشته باشند. (رجوع شود به ماده 1291 قانون مدنی)
5- در صورت انکار یا تردید، ارائه‌کننده سند می‌بایست اصل سند را در همان جلسه دادرسی ارائه کند و بار اثبات اصالت سند بر عهده ارائه‌کننده سند است. (نافی را نفی کافی است.)
مطلب مرتبط: اظهار انکار یا تردید نسبت به سند ابرازی چگونه است؟
اظهار تردید یا انکار نسبت به دلایل و اسناد ارائه شده حتی‌الامکان باید تا اولین جلسه دادرسی به عمل آید و چنانچه در جلسه دادرسی منکر شود و یا نسبت به صحت و سقم آن سکوت نماید حسب مورد آثار انکار و سکوت بر او مترتب خواهد شد. در مواردی که رای دادگاه بدون دفاع خوانده صادر می‌شود، خوانده ضمن واخواهی از آن، انکار یا تردید خود را به دادگاه اعلام می‌دارد. نسبت به مدارکی که در مرحله واخواهی مورد استناد واقع می‌شود نیز اظهار تردید یا انکار باید تا اولین جلسه دادرسی به عمل آید.
تفسیر ماده 217 قانون آیین دادرسی مدنی:
1- انکار و تردید به معنای نفی انتساب خط، مهر، امضاء یا اثر انگشت خود (انکار) یا دیگری (تردید) است. (تنها نسبت به اسناد عادی)
2- انکار و تردید حتی‌الامکان باید تا اولین جلسه دادرسی اظهار شود.
3- همچنین خواهان دعوی هرگاه بخواهد نسبت به اسناد و مدارکی غیر رسمی که خوانده در پاسخ به دعوای او تا اولین جلسه دادرسی ارائه می‌نماید انکار یا تردید کند، باید در نخستین نوبتی که در همان جلسه برای پاسخ به دفاع خوانده به او داده می‌شود اقدام نماید.
مطلب مرتبط: اظهار انکار یا تردید نسبت به سند ابرازی چگونه است؟
در مقابل تردید یا انکار، هرگاه ارائه‌کننده سند، سند خود را استرداد نماید، دادگاه به اسناد و دلایل دیگر رجوع می‌کند. استرداد سند دلیل بر بطلان آن نخواهد بود، چنانچه صاحب سند، سند خود را استرداد نکرد و سند موثر در دعوا باشد، دادگاه مکلف است به اعتبار آن سند رسیدگی نماید.
تفسیر ماده 218 قانون آیین دادرسی مدنی:
1- ارائه‌کننده سند معمولاً در صورتی در مقابل انکار یا تردید، سند غیر رسمی خود را مسترد می‌کند که یا بیم اثبات نشدن اصالت آن را داشته و یا سایر دلایل خود را در اثبات ادعای متکی به سند به اندازه‌ای کافی می‌داند که نمی‌خواهد دادرسی پیچیده و طولانی شود.
2- در انکار و تردید اگر اصالت سند ثابت نشود، باز هم سند به ارائه‌کننده آن مسترد می‌گردد.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران