در صورتی که طلاق، توافقی یا به درخواست زوج باشد، دادگاه به صدور گواهی عدم امکان سازش اقدام و اگر به درخواست زوجه باشد، حسب مورد، مطابق قانون به صدور حکم الزام زوج به طلاق یا احراز شرایط اعمال وکالت در طلاق مبادرت می‌کند.
تفسیر ماده 26 قانون حمایت خانواده:
1- در یک تقسیم‌بندی کلی، پرونده‌های طلاق را می‌توان به دو بخش تقسیم نمود: الف- پرونده منتهی به صدور گواهی عدم امکان سازش. ب- پرونده منتهی به صدور حکم.
2- گواهی عدم امکان سازش در شرایطی که طلاق توافقی باشد یا طلاق بنابه درخواست زوج باشد صادر می‌گردد. مستند به ماده 34 قانون حمایت خانواده، مدت اعتبار گواهی عدم امکان سازش برای تسلیم به دفتر رسمی طلاق، سه ماه پس از تاریخ ابلاغ رای قطعی است.
3- در پرونده طلاق از جانب زوجه، دادگاه اقدام به صدور حکم می‌نماید. خواه مبنای طلاق، تحقق شروط 12 گانه وکالت باشد (منطوق تصمیم دادگاه حکم به احراز شرایط اعمال وکالت در طلاق خواهد بود.)، خواه عسر و حرج مندرج موضوع ماده 1129 قانون مدنی (منطوق تصمیم دادگاه، حکم به الزام زوج به طلاق خواهد بود.).
مطلب مرتبط: نحوه درخواست طلاق از سوی زوجه به جهت عسر و حرج
4- حکم طلاق جنبه اعلامی دارد چراکه در مواردی که موجب می‌شود زوجه بتواند تقاضای طلاق کند، از سوی دادگاه احراز می‌شود و نیازی به صدور اجرائیه ندارد مانند گواهی عدم امکان سازش. لازم به توضیح است که احکام را از حیث قابلیت اجرا می‌توان به دو نوع احکام اعلامی (احرازی) و احکام تأسیسی (ایجادی) تقسیم‌بندی نمود. احکام اعلامی احکامی هستند که نیاز به صدور اجرائیه ندارند چراکه تنها وضعیت سابق را احراز و اعلام می‌کنند و مستلزم انجام عملی از سوی محکوم‌علیه نیست مانند تایید فسخ قرارداد. اما احکام تأسیسی احکامی هستند که حالت و الزام جدیدی ایجاد می‌نمایند که تاکنون از نظر قضایی چهره‌ی الزام‌آوری نداشته است و با صدور حکم جنبه عملی و اجرایی می‌یابند مانند الزام به تکمیل و تحویل آپارتمان.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران