(اصلاحی 14-08-1370)- هیچ کس را نمی‌توان بعد از رسیدن به سن بلوغ به عنوان جنون یا عدم رشد محجور نمود مگر آنکه عدم رشد یا جنون او ثابت شده باشد.
تبصره 1 (الحاقی 14-08-1370)- سن بلوغ در پسر پانزده سال تمام و در دختر نه سال تمام قمری است.
تبصره 2 (الحاقی 14-08-1370)- اموال صغیری را که بالغ شده است در صورتی می‌توان به او داد که رشد او ثابت شده باشد.
تفسیر ماده 1210 قانون مدنی:
1- صغیر به محض رسیدن به سن بلوغ در امور غیرمالی خود مانند حضانت، طلاق، اقرار به نسب، شهادت در امور غیرمالی، اقرار به جرمی که موجب قصاص است از حجر خارج می‌شود و می‌تواند مستقلاً عمل نماید.
2- صغیر حتی پس از رسیدن به سن بلوغ نیز نمی‌تواند در امور مالی خود تصرفی نماید چراکه در امور مالی، رفع حجر منوط به احراز رشد است.
3- در خصوص این موضوع که پس از رسیدن صغیر به سن بلوغ، اصل بر رشد وی است یا سفاهت، میان حقوقدانان اختلاف نظر وجود دارد چراکه صدر ماده 1210 قانون مدنی (اصل بر رشد) با تبصره 2 آن ماده (اصل بر سفاهت) در تعارضی آشکار قرار دارد. در جهت رفع تعارض مذکور، هیات عمومی دیوان عالی کشور در رای وحدت رویه شماره 30 مورخه 03-10-1364 بیان داشته است که صدر ماده 1210 قانون مدنی در خصوص امور غیرمالی است که اصل بر رشد است و اگر در امور مالی شک کردیم که اصل بر رشد است یا غیر رشد، مستند به تبصره 2 ماده 1210 قانون مدنی اصل بر عدم رشد است.
لازم به توضیح است که به عقیده حقوقدانان، رای وحدت رویه شماره 30 مورخ 1364/10/03 هیات عمومی دیوان عالی کشور، تعارض صدر ماده 1210 قانون مدنی و تبصره 2 همان ماده را رفع ننمود، چراکه اساساً امور غیرمالی که نیاز به رشد داشته باشد، وجود ندارد! (در امور غیرمالی نیازی به احراز رشد ندارد.)
4- براساس قانون راجع به رشد متعاملین مصوب 13-06-1313، رسیدن شخص به سن 18 سال تمام شمسی اماره‌ای بر رشد وی است و نیازی به اثبات رشد ندارد مگر آنکه سفاهت وی ثابت شود.
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران