ماده ۲۳۱
قانون مدنی
معاملات و عقود فقط درباره طرفین متعاملین و قائم‌مقام قانونی آنها موثر است مگر در مورد ماده 196.
تفسیر ماده 231 قانون مدنی:
1- ماده 231 قانون مدنی در ارتباط با اصل نسبی بودن قراردادها است. لذا اثر مستقیم عقد تنها متوجه متعاملین و قائم‌مقام قانونی آنها است. لذا اشخاص ثالث از قراردادهایی که طرفین آن منعقد می‌کنند به طور مستقیم نه سود می‌برند و نه زیان می‌بینند.
2- علاوه بر ماده 196 قانون مدنی که در ارتباط با تعهد به نفع ثالث می‌باشد، اصل نسبی بودن قراردادها در مورد الف- عقود جمعی مثل پیمان کار (موضوع ماده 140 قانون کار) یا قرارداد ارفاقی (موضوع ماده 489 قانون تجارت) ب- عقد فضولی (موضوع ماده 247 قانون مدنی) ج- ضمانت از مدیون (موضوع ماده 698 قانون مدنی) نیز استثنائاتی دارد.
10 آبان 1402
136
4 ماه قبل
10176
تعهد به نفع شخص ثالث در قرارداد
قراردادها پس از تشکیل، موقعیت جدیدی برای طرفین به وجود می‌آورد و این موقعیت‌ها متعددند. مستند به ماده 231 قانون مدنی که بیانگر اصل نسبی بودن قراردادها است، اثر مستقیم انعقاد یک قرارداد تنها به طرفین و قائم‌مقام آنها می‌رسد لذا اشخاص ثالث از قراردادهایی که طرفین آن منعقد می‌کنند به طور مستقیم نه سود می‌برند و نه ضرر می‌بینند. اما در حقوق ایران، طرفین یک قرارداد می‌توانند ضمن قرارداد فی‌مابین شرط نمایند که از قرارداد آنها سودی به شخص ثالث برسد که به آن تعهد به نفع...
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران