ماده ۲۳۱
قانون مدنی
معاملات و عقود فقط درباره طرفین متعاملین و قائم‌مقام قانونی آنها موثر است مگر در مورد ماده 196.
مهسا باقری | وکیل پایه یک دادگستریتفسیر ماده 231 قانون مدنی:
1- ماده 231 قانون مدنی در ارتباط با اصل نسبی بودن قراردادها است. لذا اثر مستقیم عقد تنها متوجه متعاملین و قائم‌مقام قانونی آنها است. لذا اشخاص ثالث از قراردادهایی که طرفین آن منعقد می‌کنند به طور مستقیم نه سود می‌برند و نه زیان می‌بینند.
2- علاوه بر ماده 196 قانون مدنی که در ارتباط با تعهد به نفع ثالث می‌باشد، اصل نسبی بودن قراردادها در مورد الف- عقود جمعی مثل پیمان کار (موضوع ماده 140 قانون کار) یا قرارداد ارفاقی (موضوع ماده 489 قانون تجارت) ب- عقد فضولی (موضوع ماده 247 قانون مدنی) ج- ضمانت از مدیون (موضوع ماده 698 قانون مدنی) نیز استثنائاتی دارد.
10 آبان 1402
725
5 ماه قبل
12336
تعهد به نفع شخص ثالث در قرارداد
قراردادها پس از تشکیل، موقعیت جدیدی برای طرفین به وجود می‌آورد و این موقعیت‌ها متعددند. مستند به ماده 231 قانون مدنی که بیانگر اصل نسبی بودن قراردادها است، اثر مستقیم انعقاد یک قرارداد تنها به طرفین و قائم‌مقام آنها می‌رسد لذا اشخاص ثالث از قراردادهایی که طرفین آن منعقد می‌کنند به طور مستقیم نه سود می‌برند و نه ضرر می‌بینند. اما در حقوق ایران، طرفین یک قرارداد می‌توانند ضمن قرارداد فی‌مابین شرط نمایند که از قرارداد آنها سودی به شخص ثالث برسد که به آن تعهد به نفع...
مفهوم ایجاد تعهد به ضرر شخص ثالث
مطابق با موازین و مندرجات قانونی موجود، بالاخص اصل آزادی قراردادها، تمامی آثار عقود و قراردادهای تنظیمی فقط شامل حال اشخاصی می‌شود که در انعقاد قرارداد مشارکت داشته و با اعلام قصد و رضای خویش آن را منعقد نموده‌اند. فی‌الواقع طرفین قرارداد علی‌الاصول نمی‌توانند شخص یا اشخاص دیگر (اشخاص ثالث) را چه در مقام متعهد و چه در مقام ذی‌نفع، وارد عقد یا قرارداد خود نمایند. فلذا اصل آزادی قراردادها، ارتباط مستقیمی با اصل نسبی بودن آثار قراردادها دارد که مقنن در ماده 231 قانون مدنی بدان تاکید...
افزودن دیدگاه
دیدگاه کاربران