نحوه طرح دعوای تخلیه به جهت نیاز به سکونت

چگونگی طرح دعوای تخلیه به جهت نیاز به سکونت

اگر ملکی که دارای حق کسب و پیشه است، بعنوان محل سکونت قابلیت استفاده داشته باشد، مالک آن ملک میتواند به دلیل اینکه خود آن فرد یا فرزندان یا پدر و مادر و یا همسر او نیاز به سکونت در آن ملک را دارند، دادخواست تخلیه را تقدیم دادگاه نماید.

پس از تنظیم دادخواست و ارسال آن به دادگاه صالح، دادگاه وقت رسیدگی تعیین می نماید.

در وقت رسیدگی تعیین شده، دادگاه ضمن بررسی وضعیت ملک و قابلیت سکونت آن و احراز این مساله که آیا نیاز شخصی مالک وجود دارد یا خیر، در وهله اول پرونده را به کارشناس رسمی دادگستری جهت ارزیابی میزان حق کسب و پیشه ارجاع می دهد و بعد از اعلام نظر کارشناس، اقدام به صدور رای تخلیه با تعیین مهلت ٣ ماهه برای موجر ملک بدلیل پرداخت حق کسب و پیشه به مستاجر و مهلتی بین ١٠ روز الی ٢ ماه به مستاجر جهت تخلیه ملک می دهد.

مهلت ذکر شده در مورد مالک از تاریخ قطعیت رای محاسبه می شود و در صورت عدم پرداخت مبلغ حق کسب و پیشه در مهلت مذکور، رای صادره کان لم یکن تلقی می گردد.

در دعوای تخلیه به جهت نیاز به سکونت، خواهان دعوا، مالک ملک است و خوانده دعوا مستاجر می باشد.

بدلیل اینکه این نوع تخلیه مرتبط با ملک دارای حق کسب و پیشه است، دادگاه صالح، دادگاهی است که ملک در حوزه آن واقع شده است.

مطلب مرتبط: تخلیه به جهت نیاز شخصی

چگونگی صدور اجراییه

پس از صدور رای مبنی بر تخلیه به جهت نیاز شخصی موجر و قطعیت آن، اجراییه صادر و پرونده به اجرای احکام ارسال می شود.

اگر موجر در مهلت تعیین شده در رای اقدام به پرداخت حق کسب و پیشه نماید، بعد از اتمام مهلت تعیین شده برای مستاجر در صورتی که مستاجر اقدام به تخلیه ملک نکند، اجرای احکام اقدام به تخلیه ملک می نماید.

نکات مهم در طرح دعوای تخلیه به جهت نیاز به سکونت

• خواهان دعوا می بایست مالک ٦ دانگ ملک باشد، در غیر اینصورت نمی تواند به استناد نیاز به سکونت درخواست تخلیه نماید چرا که مطابق با قانون مدنی هیچ یک از مالکین ملک مشاع، بدون اجازه سایر شرکا حق استفاده از ملک را ندارند. البته مالک میتواند رضایت سایر مالکین را نسبت به سکونت خود اخذ نموده و بعد دادخواست تخلیه را مطرح نماید.
• دادگاه ممکن است جهت احراز قابلیت سکونت ملک، اظهارنظر قطعی در این مورد را به کارشناس رسمی دادگستری ارجاع دهد.

مطلب مرتبط: نمونه اظهارنامه به مستاجر به جهت تخلیه مغازه به علت نیاز شخصی

مستندات قانونی مرتبط با دعوای تخلیه به جهت نیاز به سکونت

ماده ی ۱۵ قانون روابط موجر و مستأجر سال ۱۳۵۶

علاوه بر موارد مذکور در ماده ی قبل، در موارد زیر نیز پس از انقضای مدت اجاره، درخواست تخلیه ی محل کسب یا پیشه یا تجارت از دادگاه جایز است؛

در صورتی که محل کسب یا پیشه یا تجارت، مناسب برای سکنی هم باشد و مالک برای سکونت خود یا اولاد یا پدر یا مادر یا همسر خود درخواست تخلیه کند.

در موارد سه گانه ی فوق دادگاه، ضمن صدور حکم تخلیه به پرداخت حق کسب یا پیشه یا تجارت نیز حکم خواهد داد.

ماده ی ۲۷ قانون روابط موجر و مستأجر سال ۱۳۵۶

در مواردی که حکم تخلیه صادر می شود، دادگاه ضمن صدور حکم، مهلتی که از ده روز کمتر و از دو ماه بیشتر نباشد، برای تخلیه تعیین می کند.

ماده ۲۸ قانون روابط موجر و مستأجر سال ۱۳۵۶

در مواردی که حکم تخلیه ی عین مستأجره با پرداخت حق کسب یا پیشه و یا تجارت، صادر و قطعی میشود، موجر مکلف است، ظرف سه ماه از تاریخ ابلاغ حکم قطعی، وجه معينه را در صندوق دادگستری تودیع یا ترتیب پرداخت آن را به مستأجر بدهد.

والا حکم مزبور، ملغی الاثر خواهد بود. مگر این که طرفین به مدت بیشتری توافق کرده باشند. در سایر موارد نیز هرگاه موجر، ظرف یک سال از تاریخ ابلاغ حکم قطعی، تقاضای صدور اجرائیه کند، حکم صادر شده ملغي الاثر است.

مگر این که بین موجر و مستأجر برای تأخیر تخلیه، توافق شده باشد.