شروطی برای ازدواج

شروطی برای ازدواج

اصلی ترین نهاد و به نوعی هسته مرکزی در تشکیل فرهنگ و تمدن هر جامعه ای، نهاد خانواده می باشد. در هنگام ازدواج و تشکیل خانواده، زوجه یا خانواده وی می توانند جهت جلوگیری از بروز مشکلات در آینده، برای زوج شروطی برای ازدواج بگذارند.

بقای هر نسلی در گرو تشکیل خانواده می باشد و این امر نیز یکی از وظایف و نقش های خانواده در هر جامعه ای می باشد. مسلما نمی توان نهاد خانواده را با سایر نهادها در جامعه مقایسه نمود چرا که عواطف و احساسات متشکله در هر خانواده ای، از خصوصیات برجسته و مهم خانواده بوده و می باشد اما قوانین و مقرراتی وجود دارد که در حفظ و تشکیل نهاد خانواده می بایست رعایت گردد.

به همین دلیل در قانون مدنی و هم چنین قانون حمایت از خانواده، مواد قانونی متعددی به بررسی حقوق و تکالیف و وظایف زوجین پرداخته است که می بایست عقد نکاح، در چارچوب این قوانین و مقررات شکل گیرد و حفظ گردد و هر یک از زوجین که بخواهد حفظ حقوق دیگری را نادیده بگیرد، در چارچوب این قوانین و مقررات وضع گردیده، در مورد او تصمیم شایسته اخذ می گردد.

در نظام حقوقی ایران، مطابق با پاره ای از مواد قانون مدنی و هم چنین قانون حمایت خانواده، زوجه (زن) در بعضی از موارد مانند اشتغال، جدایی از مرد و ... دارای استقلال کامل نبوده و اختیار این موارد مطابق با قانون به زوج واگذار گردیده است اما در مقابل، قانونگذار، حقوقی مانند مهریه و نفقه نیز برای زن در نظر گرفته و مرد را مکلف به پرداخت نموده است.

جهت رفع عدم تعادلی که بین حقوق زوجین برقرار است، معمولا توصیه میگردد که هم زوج و هم زوجه در ابتدای ازدواج، با شروطی که در عقدنامه گنجانده شده است، آشنا گردیده تا بتوانند در مورد این شروط، ضمن عقد نکاح یا پس از آن، توافقاتی را انجام داده که مخالف با قانون نیز نباشد.

بیشتر بخوانید: بررسی شرایط دوازده گانه عقدنامه ازدواج

شروط ضمن عقد نکاح کدامند؟

شرط در لغت به معنای لازم گردانیدن می باشد و اگر شروط، خلاف مقتضای عقد نباشد، میتوان در ضمن عقد نکاح یا پس از آن با مراجعه به دفاتر اسناد رسمی، شروطی برای ازدواج را توافق نمود.

این شروط عبارتند از:

شرط اشتغال به تحصیل

درست است که حق اشتغال به تحصیل، در زمره حقوق اساسی و اصلی هر انسانی می باشد اما توصیه میگردد جهت جلوگیری از بروز هر گونه مشکل در آینده در زندگی زناشویی بدین نحو مقرر و توافق کتبی گردد که مرد (زوج)، تا هر مقطعی که زن (زوجه) جهت ادامه تحصیل لازم بداند و در هر کجا که شرایط ایجاب نماید، زوجه را به انجام این امر مختار سازد.

شرط انتخاب محل سکونت

مطابق با قانون مدنی ایران، حق انتخاب محل سکونت به زوج واگذار گردیده است.

هم چنان که ماده ١١١٤ قانون مدنی بیان نموده است:

"زن باید در منزلی که شوهر تعیین میکند سکنی نماید مگر آنکه اختیار تعیین منزل به زن داده شده باشد."

مطابق با ماده فوق الذکر درست است که حق انتخاب محل سکونت با مرد است اما میتوان بین زوج و زوجه اینگونه توافق نمود که مرد، اختیار تعیین شهر و محل سکونت را به زن اعطا نماید. زوج می تواند رضایت نامه ای به زوجه جهت انتخاب منطقه مورد نظر جهت سکونت یا حتی انتخاب منزل خاص بدهد.

شرط دادن رضایت به زوجه جهت خروج از کشور

قانون گذرنامه مقرر نموده است که کلیه بانوان متاهل جهت خروج از کشور، نیازمند اجازه کتبی همسر خود می باشند. لذا جهت جلوگیری از بروز هرگونه مشکل در آینده توصیه می گردد که با درج این متن که زوج به همسر خود رضایت کتبی بدهد که بدون نیاز به اجازه کتبی یا شفاهی مجدد، از کشور خارج شود و تعیین مدت زمان سفر و یا مقصد نیز با زوجه باشد، این مطلب نوشته شود.

شرط انتخاب شغل زوجه

ماده ١١١٧ قانون مدنی مقرر نموده است:

"شوهر میتواند زن خود را از حرفه یا صنعتی که منافی مصالح خانوادگی یا حیثیات خود یا زن باشد منع کند."

میتوان در عقد نامه یا بعد از آن با مراجعه به یکی از دفاتر اسناد رسمی، شرط نمود که زن بتواند به هر شغلی که مایل باشد و در جایی که شرایط ایجاب نماید، اشتغال داشته باشد.

بیشتر بخوانید: وکالت در طلاق های ناقص

شرط اعطای وکالت در طلاق به زوجه

مطابق با قانون مدنی و قانون حمایت خانواده، حق طلاق متعلق به مرد است و زن تنها در موارد خاصی که به اصطلاح در عسر و حرج قرار گرفته باشد، می تواند درخواست طلاق دهد. اما عدل و انصاف ایجاب می نماید که همانطوری که زوج و زوجه در امر ازدواج، با رضایت و توافق دو جانبه، مبادرت به عقد می نماید، در صورت بروز مشکل و تصمیم بر عدم ادامه زندگی مشترک نیز رضایت و توافق هر دو طرف در این موضوع دخیل باشد. درج نمودن این شرط می تواند توازن و تعادل در طلاق ایجاد نماید. لذا می توان بدین صورت بین طرفین شرط نمود که زوج به زوجه وکالت بلاعزل در طلاق بدهد تا زوجه در هر زمان و مکان، بتواند دادخواست طلاق دهد و اقدام به مطلقه نمودن خود از قید زوجیت به هر قسم اعم از طلاق بائن، رجعی، به شرط بذل تمام یا قسمتی از مهریه و قبول ما بذل از سوی زوج و ... اقدام بنماید.

شرط حضانت فرزند یا فرزندان مشترک

مطابق با قانون، در صورت جدایی زوجین، حضانت فرزند تا ٧ سالگی با مادر است و بعد از آن حضانت فرزند دختر از ٧ الی ٩ سالگی با پدر و حضانت فرزند پسر نیز از ٧ تا ١٥ سالگی با پدر خواهد بود. بنابراین زوجین میتوانند با یکدیگر توافق نمایند که در صورت جدایی، حضانت فرزند یا فرزندان با مادر باشد و یا اینکه توافق نمایند که حضانت فرزند در صورت جدایی زوجین با هر کسی باشد که بنا بر مصلحت طفل، سازگار تر است و تشخیص مصلحت طفل نیز با داور مرضی الطرفین و یا کارشناس می باشد.

شرط تنصیف دارایی

شرط تنصیف دارایی به معنای این است که در صورتیکه طلاق به درخواست مرد باشد و ناشی از عدم اجرای وظایف زناشویی زن یا سوء رفتار یا سوء معاشرت وی نباشد، نصف دارایی موجود مرد در زمان طلاق، به زن تعلق می گیرد. البته مشروط به اینکه این شرط در زمان عقد از سوی زوجین امضا شود و یا اینکه بعد از عقد با مراجعه به یکی از دفاتر اسناد رسمی انجام شود.

بیشتر بخوانید: چگونه می توان به شکل قانونی از شوهر نفقه گرفت؟!

شرط عدم پرداخت نفقه در عقد دائم

در قانون ما پرداخت نفقه از وظایف مرد می باشد و جزء قوانین آمره می باشد و جزء تکالیف مرد است و نمیتوان اصلا توافق نمود که مرد مکلف به پرداخت نفقه نباشد و برای مرد این تکلیف وجود دارد که مخارج و نفقه زن را پرداخت نماید.